پایتخت گرایی مفرط و غربت شهرستانی ها از گلایه های همسر عبادالله فولادی بود که می گفت: دلم به حال خودمان می سوخت که تهرانی نبودیم، بعد از آن غم بزرگ هیچ کس سراغی از ما نگرفت؛ هیچ رسانه ای صدای ما را نشنید. فقط حرفهای مسئولین را منتشر می کردند.