همین اعتقادات باعث شد باشکوه ترین، تاریخی ترین و عظیم ترین استقبال و عزاداری تاریخ شهرهای مختلف استان خوزستان پای این ضریح صورت بگیرد و صحنه هایی از سوی مردم مختلف استان خوزستان در پای این ضریح رقم خورد که در طول تاریخ نمی توان نمونه آن را دید.

در مدت توقف این کاروان در شهرهای اهواز، آبادان و خرمشهر بسیاری از مردم شهرهای استان و حتی استانهای مجاور خود را به کاروان حامل ضریح رساندند و آن را زیارت کردند.

در شهر اهواز استقبال مردمی که شب و روز در کنار ضریح حضور داشتند آنقدر فراوانی بود که اغلب خانواده ها حتی در نیمه شب هم نتوانستند خود را به 500 متری ضریح برسانند و از دور ضریح امام حسین(ع) را زیارت کردند و حتی این ضریح را تا بیرون از شهر بدرقه کردند به گونه ای که حرکت کاروان سفینه النجاه در مسیر 10 دقیقه ای مصلای مهدیه در جاده کوت عبدالله تا جاده ورودی آبادان، بیش از هشت ساعت طول کشید.

«شضره تمیمی» پیرزنی 89 ساله که گریه هایش در کنار این ضریح در کنار مصلای مهدیه اهواز همه نگاه ها را به خودش جلب می کرد در گفتگویی خودمانی می گوید: چند وقت قبل بودن اینکه بدانم ضریح امام حسین(ع) در ایران ساخته می شود از خدا خواستم قبل از اینکه عمرم از این دنیا کوتاه شود، سعادت لمس ضریح حرم عزیز زهرا نصبیم شود زیرا تاکنون نتوانسته ام به زیارت کربلا بروم چون توان بدنی من اجازه این کار را نمی دهد. ولی حالا خدا دعایم را مستجاب کرده و من با کمک برخی فرزندانم دستم به ضریح رسید و دیگر هیچ درخواستی از خدا ندارم و آماده ام که امانتش را بگیرد.....

جالب ترین صحنه هایی که در کنار این ضریح رقم خورد بی شک برگزاری نمازهای جماعتی بود که با حضور مردم عزادار در کنار این ضریح برگزار شد به گونه ای که در مدتی که این ضریح وارد خوزستان شد تا صبح پنج شنبه همه نمازهای روزانه به صورت جماعت با حضور جمعیتی انبوه در کنار ضریح اقامه شد و این کار رسالت اصلی امام حسین برای قیام علیه حکومت وقت و زنده نگه داشتن اصول دین اسلام بود را به خوبی منعکس کرد.

سینه زنی های پرشور جوانان و قرائت زیارت عاشورا در هر گوشه ای از اماکن توقف این ضریح در شهرهای مختلف خوزستان، اشک ریختهای بی امان مردم هنگام دیدن ضریح از لحظاتی بود که شاید دیگر برای هیچ یک از مردم خوزستان رقم نخورد به همین دلیل است که واقع با ضریح با برای خیلی از مردم سخت بود.

حضوری مردم قبایل عرب خوزستان در کنار این ضریح نیز بسیار چشمگیر بود و آنها با عزاداری سنتی خود تداعی کننده روز عاشورا در کربلا و در بین الحرمین بودند.

برخی از مردم اهواز هم به هیچ وجه نتوانستند از عظمت این ضریح دل بکنند و همراه کاروان سفنیه النجاه به شهرهای شادگان، آبادان و خرمشهر و بعد از آن به شلمچه رفتند.

به هر حال روز چهارشنبه، ضریح بعد از گذشتن از شهرهای اندیمشک، دزفول، شوشتر، باوی، اهواز، شادگان، آبادان و خرمشهر به آخرین نقطه وداع رسید و در آنجا پیوند مردم با کاروانهای راهیان نور از سراسر کشور که در شلمچه حضور داشتند جمعیتی عظیم و غیرقابل توصیف را ایجاد کرد و به نوعی یکی وداع تاریخی را برای این مسافر رقم زد تا این وداع برای همیشه در تاریخ ثبت شود.

افرادی که قرار بود با این ضریح به شلمچه بوروند مجبور شدند حدود 40 تا 50 کیلومتر از مسیر تا نقطه نهایی شلمچه را با پای پیاده طی کنند زیرا به علت ازدحام فراوان جمعیت، هیچ خودرویی امکان پیشروی از این نقطه را نداشت ولی اغلب مردم و حتی سالمندان برای وداع با ضریحی که قرار بر سنگ مزار سالار عشق بنشیندند این سختی را با رضایت کامل به جان خریدند و راه را با پای پیاده طی کردند تا مشارکتی هر چند کوچک در این مراسم داشته باشند.

ضریح به سمت عراق رفت ولی مردم خوزستان یک ماه محرم تاریخی در تاریخ شیعه را رقم زدند. آنها با حضورشان بسیاری از فتنه ها را برای سالها در نطفه خاموش کردند و ثابت کردند تمامی  نقشه های شوم برای جدا کردن آنها از مکتب علوی و حسینی محکوم به شکست است.