آن‌ها در فصل شانزدهم با علی‌اکبر طاهری که مدل مدیریتی بسته داشت، قهرمان شدند. طاهری به لحاظ اقتصادی، گام‌های بزرگی برای باشگاه برداشت و مشکلات مالی پرسپولیس را تا حد زیادی با روی آوردن به اسپانسرهای دولتی- خصوصی از بین برد. سپس در فصل هفدهم، حمیدرضا گرشاسبی در جشن قهرمانی حاضر شد. مدل کاری او کاملاً با طاهری تفاوت داشت و زاویه مخالف مدیر پیشین بود. گرشاسبی با رویکرد مذاکره توانست طلبکاران و بازیکنان را راضی نگه دارد، اما در تسویه حساب با برانکو کاملاً ناکام بود. در جشن قهرمانی لیگ هجدهم، ایرج عرب مدیرعامل باشگاه بود. مدیری پرحاشیه که خواسته یا ناخواسته دردسرهای زیادی برای باشگاه به وجود آورد و اتفاقات زیادی در تیم تجربه کرد. او در زمان قهرمانی سرخپوشان، مدیر باشگاه بود و سپس با برانکو ایوانکوویچ خداحافظی کرد. برخی هنوز هم معتقدند این عرب بود که باعث جدایی برانکو شد. عرب که رفت، محمدحسن انصاری‌فرد مدیرعامل شد، اما هیچ جامی نگرفت و دردسرهای پرسپولیس را صد چندان کرد. در زمان او، قرارداد پرحاشیه با کارگزار اسپانسر امضا شد و گابریل کالدرون پس از کسب قهرمانی در نیم فصل، مجبور شد تهران را ترک کند. انصاری‌فرد پس از رقم زدن یکسری مسائل باورنکردنی، از پرسپولیس رفت و از آن زمان تا امروز، مهدی رسول‌پناه مدیریت بر باشگاه را بر عهده دارد. شکل مدیریتی رسول‌پناه با بقیه مدیرانی که تا به حال دیده‌ایم، تفاوت عجیبی دارد. او کمتر در محل باشگاه حاضر می‌شود، کمتر تن به مصاحبه می‌دهد، بعد از هر مصاحبه اش، باید توضیحاتی در مورد حرف‌هایی که زده، در ارگان خبری باشگاه منتشر کند، هرگز در جلب رضایت هواداران، بازیکنان و مربیان موفق نبوده و با اعلام ارسال دفاعیه و شکایت از برانکو در دادگاه عالی ورزش، برگ دیگری از مدیریت بر پرسپولیس را نشان داد. سرخپوشان ۵ مدیر متفاوت را تجربه کردند و همواره موفق بودند.