به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ در میان انبوه مناسبات و روابط، کشوری نظیر جمهوری اسلامی ایران با این سبقه ایدئولوژی خود که الهام گرفته از شریعت اسلام ناب محمدی است، تیزهوشی و مدبر بودن جزء اخص مواردی است که باید دولتمردان آن را در خود نهادینه کنند.

آنچه که انتظار آن پس از حضور دولت یازدهم که با شعار تدبیر و امید پا به میدان گذارد، می رفت، تدبیر امیدوارانه‌ای بود که تنها شعارش این روزها باقی مانده است و صحنه عمل نشانی از تحقق آن ندارد.

مذاکرات هسته ای آنقدر ظریف و پر حاشیه می باشد که تقریباً می توان تمام عوامل محیطی من جمله اظهارنظرهای مسئولان، اقدامات دولت در داخل کشور را دخیل در نتیجه حاصله خطاب کرد.

در این میان صحبتی از تدبیر دستگاه دیپلماسی در میان نیست که آن مجال دیگر می طلبد بلکه امروز صحبت از فضای متشنجی است که دولت به واسطه اقدامات داخلی خود که نامش را تدبیر گذارده، آن را حاصل کرده است.

به نتیجه نرسیدن مذاکرات هسته ای در ماه اخیر(آذر93)، راهبرد امریکا را بار دیگر به سمت نسخه قدیمی خود پیش برد و به گونه ای با دوقطبی سازی "بهبود اقتصاد ایران-انرژی هسته ای" بار دیگر اهرم های فشار را از سوی جامعه به دولتی که به زعم آنها سست بنیاد است افزایش دهد. یعنی مردم را در دوراهی انتخاب یا اقتصاد یا انرژی هسته ای قرار دهند.

به نظر می‌رسد دولت نیز بدون برداشت استراتژیک از صحنه عمل، اقداماتی انجام می‌دهد که دقیقاً خود را در پازل طراحی شده امریکایی می غلتاند. افزایش قیمت نان، آن هم در این برهه که انتظار به نتیجه رسیدن مذاکرات وجود داشت ولی عملی نشد که آن هم به خاطر زیاده خواهی های طرف غربی بود، حال گرانی نان چگونه باید توجیه شود در حالی که برخی گمان می پندارند که این هم از نتایج عدم حصول توافق در مذاکرات هسته ای است! و جامعه را در هاله‌ای از استرس و تشویش فرو برده و کماکان اثر روانی را بر اقتصاد خود بنهیم. در حالی که ایجاب می کرد دولت قدری این اقدام را به تاخیر می انداخت تا بار روانی این قضیه کاهش یابد و کم کم باور همگان گردد که افزایش گرانی نان ربطی به مذاکرات ندارد.

دامن زدن به تشنج در اقتصاد نوعی بی تدبیری فاحش است که امروز از دولت محترم یازدهم شاهد هستیم و این گونه اقدامات تامل برانگیز مسبوق به سابقه دیگر نیز هست. زمانی که توافق ژنو صورت پذیرفت و قسط اول دارایی‌های بلوکه شده ایران واریز گردید همزمان سبد کالا نیز به مردم داده شد که این خود یک کد بسیار غلط از سوی دولت به اجتماع و طرف غربی بود و این گونه القا شد که این سبد کالا ماحصل توافق ژنو بوده است در حالی که یک ریال از آن پولها به کشور نرسیده است که بخواهند برایشان تدبیری انجام دهند.

امیدواری خوب است ولی امیدی که مدبرانه پیش نرود لاجرم یاس و تشنج به بار می آورد که دستاوردی جزء خالی شدن دستان دستگاه دیپلماسی در آوردگاه مذاکرات هسته ای نخواهد داشت.

پایان پیام/