احمد، با آگاهی از رسالت خود، در قامت پاسداری وظیفه‌شناس به میدان دفاع از میهن شتافت. او مردانه در برابر دشمن ایستاد، تا آن‌که در بیست‌ودوم دی‌ماه ۱۳۶۵ در خرمشهر، در مصافی خونین با دشمن بعثی، هدف ترکش قرار گرفت و با قلبی لبریز از ایمان، دعوت حق را لبیک گفت.

اما این پایان داستان نبود...

سال‌ها پس از تولد احمد، در دوم تیرماه ۱۳۵۱، ستاره‌ای دیگر در آسمان گیان درخشیدن گرفت.

شهید محمدرضا کیانی، برادر کوچکتر احمد، نوجوانی مؤمن، مؤدب و روشن‌ضمیر بود که هنوز در دوران راهنمایی تحصیل می‌کرد، اما روحی فراتر از سن خود داشت. او با آگاهی و عشق به اهل‌بیت علیهم‌السلام، راهی جبهه شد؛ راهی که برادر بزرگ‌ترش با خون خود هموار کرده بود.

در دوم بهمن‌ماه سال ۱۳۶۶، در عملیات ماووت عراق، محمدرضا نیز بر اثر اصابت ترکش، به قافله‌ی عاشوراییان پیوست. و این‌گونه شد که دو برادر، دو شهید، دو راه‌رفته‌ی مسیر حسین‌گونه، در کنار هم در گلزار شهدای زادگاه‌شان، به خواب جاودان عاشقی فرو رفتند.

 *گزیده‌ای از وصیت‌نامه‌ شهید احمد کیانی

«بدانید تا آخرین قطره خونم سنگر اسلام را خالی نخواهم کرد... با خدای خود عهد بسته‌ام که در تمام عاشوراها، همراه امام حسین علیه‌السلام باشم و سنگر او را خالی نگذارم... عزیزان! اول نفس امّاره خود را نابود سازید، تا به یاد خدا افتاده و در راه او عاشقانه جهاد کنید».

*گزیده‌ای از وصیت‌نامه‌ شهید محمدرضا کیانی

«دنیا بداند که ما پیرو راستین حسین‌بن‌علی علیه‌السلام هستیم و فریب دنیا را نخواهیم خورد. اگر قرار است با خون ناقابل من، اسلام باقی بماند، بگذار که بریزد... خدایا، دلم خون است از دست ستمگران و مردمان غافل. این دنیا شیرین نیست، محل امتحان است...».

 برادران کیانی، تنها فرزندان یک خانواده نبودند، بلکه فرزندان روح‌الله بودند، دل‌سپردگان حسین، و فداییان اسلام. نامشان تا ابد بر لوح افتخار این مرز و بوم خواهد ماند، و مزارشان، مأمن دل‌های عاشق و دل‌سوخته‌ای‌ست که راه شهدا را می‌جویند.