بدتر اینکه همان‌موقع اوضاع ایران خراب‌تر از این‌حرف‌ها بود و در برخی نقاط ایران خشکسالی و قحطی آمده بود و وضعیت روستاها را پروفسور «جیمز بیل»، مدیر مرکز مطالعات بین‌المللی «کالج ویلیام و مری» آمریکا که پیش ‌از برپایی جشن به ایران آمده بود در کتابش این‌گونه توصیف کرده است: «در سال۱۹۷۱ [۱۳۵۰ شمسی] از ایران بازدید کردم و شاهد فقر مرگبار در روستاهای استان فارس بودم و دو بار به چشم خود دیدم که کودکان گرسنه علف و بوته‌ها را در مزارع نزدیک روستاهای خود می‌خوردند».

این قحطی و وضعیت اسفبار روستاها در سخنرانی‌های اعتراضی امام خمینی (ره) در نجف اشرف علیه برگزاری این جشن نیز بازتاب یافته است: «برای من‏‎ ‎‏کاغذهایی از ایران می‌رسد و شکایاتی از ایران راجع‌به اوضاع می‌رسد... از شیراز یکی از علمای محترم شیراز نوشته‌اند... اینجا قحطی واقع شده است، در جنوب. و... [برخی مردم] اینجا به‌قدری در قحطی‏‎ ‎‏و در گرسنگی هستند که بچه‌هایشان را در معرض فروش قرار داده‌اند... از تهران به من نوشته‌اند‏‎ ‎‏که در بلوچستان و سیستان و اطراف خراسان، آنجا یک قحطی و گرسنگی شده است که‏‎ ‎‏مردم هجوم آورده‌اند به شهرهای بزرگ. و از گرسنگی نه حیواناتی دارند و نه حیوانِ‏‎ ‎‏خود را می‌توانند ضبط کنند و از گرسنگی این‌طور هستند. اطراف مملکت ایران در این‏‎ ‎‏مصیبت گرفتار هستند و میلیون‌ها تومانش خرج جشن شاهنشاهی می‌شود! برای خود شهر‏‎ ‎‏تهران، از قراری که یک جایی نوشته بود، برای جشن خود تهران ۸۰ میلیون تومان‏‎ ‎‏اختصاص داده شده است. این راجع‌به خود شهر است... هر روز جشن‏‎ ‎‏درست می‌کنند و هر روز بساط درست می‌کنند».