ﺁﻣﺴﺘﺮﺩﺍﻡِ ﺯﻭﺍﺭ ﺩﺭ ﺭﻓﺘﻪ ﺭﺍ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺧﺸﺖ ﺧﺸﺖ ﺑﻨﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭﺝ ﺭﺳﺎﻧﺪ؛ ﻣﺜﻠﺚ ﺑﺮﺗﺮ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺭﺍ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﺭﯾﮑﺎﺭﺩ ﻭ ﮔﻮﻟﯿﺖ ﺩﺭ ﺳﻨ ﺴﯿﺮﻭ ﺑﻪ ﭘﺎ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﺟﺎﻡ ﻫﺎ، ﺍﻓﺘﺨﺎﺭﺍﺕ ﻭ ﺗﻮﭖ ﻫﺎﯼ ﻃﻼ ﺭﺍ ﭘﺸﺖ ﻫﻢ می گرفت. ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺘﺶ ﺩﺭ ﺍﺭﻭﭘﺎ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﭘﯿﺶ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻫﻠﻨﺪ ﺑﻪ ‏«ﺧﺎﮎِ ﻣﻮﻧﯿﺦ‏» ﺭﻓﺖ؛ ﺧﺎﮐﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﻫﻠﻨﺪ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﺍﺯ ﮊﺭﻣﻦ ﻫﺎ ﺁﺭﺍﻡ می کرد؛ ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﻫﻤﯿﻦ ﺟﺎﻡ ﻣﻠﺖ ﻫﺎ، ﺍﻧﺘﻘﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﺍﺗﺮ ﺍﺯ ﯾﮏ ﭼﻤﻦ ﻭ ﯾﮏ ﺯﻣﯿﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﺑﻮﺩ. ﻭﻋﺪﻩ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﻧﯿﻤﻪ ﻧﻬﺎﯾﯽ ﺑﺎ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺭﺳﯿﺪ ﻭ ﻻﻟﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺭﻧﺠﯽ ﺑﺎ ﮔﻞِ ﻟﺤﻈﺎﺕِ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻣﺎﺭﮐﻮ ﻓﻦ ﺑﺎﺳﺘﻦ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﮎِ ﺧﻮﺩﺵ ﻣﻘﺎﺑﻞِ ﻣﺮﺩﻣﺎﻧﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺳﺘﺎﺭﮔﺎﻧﺶ ﺑﻪ ﺯﺍﻧﻮ ﺩﺭ آﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﻓﯿﻨﺎﻝ ﺭﻓﺘﻨﺪ ﻭ ﺁﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﻣﺎﺭﮐﻮ ﮐﺎﺭِ ﺷﻮﺭﻭﯼ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﺮﺩ.

 

 

ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺎﺭﮐﻮ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﯾﮕﺎﻧﻪ ﻻﻟﻪ ﻣﺤﺒﻮﺏِ ﻫﻠﻨﺪ؛ ﺣﺎﻻ ﻣﺮﺩﻡ می خواستند ﺁﺭﺯﻭﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﻮﻫﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻧﺮﺳﯿﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﺑﺎ ﻣﺎﺭﮐﻮ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺑﺮﺳﻨﺪ؛ ‏«ﯾﮏ ﺟﺎﻡِ ﺟﻬﺎﻧﯽ»؛ ﯾﮏ ﺟﺎﻡ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺑﻪ ﻻﻟﻪ ﻫﺎ ﺑﺪﻫﮑﺎﺭ ﺑﻮﺩ، ﻫﻮﺍﺩﺍﺭﺍﻥِ ﻫﻠﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺗﻤﻨﺎ ﺍﺯ ﻣﺎﺭﮐﻮ ﻓﻦ ﺑﺎﺳﺘﻦ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ؛ ﺗﺤﻘﻖِ ﯾﮏ ﺭﻭﯾﺎ ﺑﺮﺍﯼ ﻓﺘﺢِ ﯾﮏ ﺟﺎﻡِ ﺟﻬﺎﻧﯽ؛ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﺳﯿﺪﻥ ﺑﻪ ﺁﻥ ﻗﻠﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﺍﯾﺴﺘﺎﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺸﺪ.

 

 

ﺍﻣﺎ ﯾﮏ ﺭﻭﺯِ ﻟﻌﻨﺘﯽ؛ ﺿﺮﺑﺎﺕِ ﺑﯽ ﺭﺣﻤﺎﻧﻪ «باسیله بولی» ﻭ ‏«مارسل ﺩﺯﺍﯾﯽ» ﺑﺮ ﺟﺎﻥ ﻭ ﭘﺎﯼ ﻣﺎﺭﮐﻮ ﻓﻦ ﺑﺎﺳﺘﻦ ﺭﻭﯾﺎﯼ ﯾﮏ ﻣﻠﺖ ﺭﺍ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ ﺩﺍﺩ؛ ﻣﺎﺭﮐﻮ ﺑﺮ ﺯﻣﯿﻦ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ هیچ وقت ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ؛ ﻣﺼﺪﻭﻣﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣـﺮﮒِ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﻣﻠﺖ ﻫﯿﭻ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ؛ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ؛ ﻣﺎﺭﮐﻮ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﻭ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺗﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻫﻠﻨﺪ ﺑﺪﻫﮑﺎﺭ ﻣﺎﻧﺪ.

ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﺗﺼﻮﯾﺮ؛ ﻫﻤﯿﻦ ﻋﺼﺎﻫﺎ؛ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﻫﺎﯼ ﻣﻌﻄﻮﻑ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮﯾﻦ ﺣﺴﺮﺕ؛ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﻧﻔﺮﯾﻨﯽ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻓﻮﺗﺒﺎﻝ ﺯﻣﺰﻣﻪ ﺷﺪ!